"Mogen we dan nergens meer ons ding doen?"

Onlangs dienden we beroep in tegen de tweede kabelskibaan op Terhills in Dilsen-Stokkem. Met de komst van deze kabelskibaan, naast de drijvende zonnepanelen, ligt de Vulexplas volledig vol met menselijke constructies.

Er werd in de vergunningsaanvraag voor de tweede kabelskibaan geen rekening gehouden met de beschermde gladde slang en rugstreeppad. Het belang van de plas voor water- en broedvogels werd onderschat. De verplichte oeverzwaluwwand is volgens ons een maat voor niets: oeverzwaluwen zijn erg gevoelig aan verstoring. De activiteit in en rond de plas zal de nieuwe nestgelegenheid onaantrekkelijk maken.

Dat konden we bij de Limburgse Milieukoepel vzw niet zomaar negeren, vandaar ons beroep.

“Mogen we dan nergens meer ons ding doen?” is een veelgestelde en terechte vraag.

Nergens meer crossen of waterskiën, niet fietsen onder de grond, niet wandelen buiten de paden?

Zolang je niets of niemand ernstig (ver)stoort (en als het binnen de regelgeving valt), moet iedereen zijn ding kunnen doen. Wonen, werken, ontspannen, kortom: leven.

Mogen we nergens meer ons ding doen?

Wij stellen deze vraag hier ook, maar dan in naam van de dieren. Mogen zij dan nergens meer hun ding doen?

Want is er nog plek voor oeverzwaluwen om te nestelen, ongestoord eieren uit te broeden en voedsel te verzamelen voor de jongen door als ware acrobaten over het wateroppervlak te scheren?

Mag de rugstreeppad nog zijn ding doen in het ondiepe water, niet overschaduwd door een aanlegsteiger?

Waar moet de gladde slang naartoe als zijn leefomgeving krimpt?

De Vulexplas en omgeving zijn aangeduid als ‘faunistisch belangrijke zone' en doen dienst als verbinding tussen het Nationaal Park Hoge Kempen en de Maasvallei.

Moet er dan een omleidingsweg voorzien worden voor deze dieren? Moeten de dieren zich dan maar aanpassen of (gedwongen) verhuizen omdat ook mensen deze plek willen gebruiken?

In onze zoektocht naar beleving vergeten wij mensen soms dat we deze planeet delen met andere dieren.

Iedereen verdient toch een plekje?!

Limburgse natuur loopt verloren tussen toeristische attracties

Terhills is geen alleenstaand geval.

Als toeristische regio moet je jezelf steeds opnieuw heruitvinden en iets nieuws kunnen bieden. Liefst iets unieks. Bonuspunten voor interactie en onderdompeling in de lokale cultuur en geschiedenis.

Voor fiets- en wandeltoeristen is er heel wat te beleven in Limburg.

Zo was het Kolenspoor vroeger de slagader tussen de steenkoolmijnen, en zal het in de nabije toekomst een functionele en toeristische fietsverbinding vormen tussen de Limburgse mijngemeenten. Een fietspad van 70 km lang, dat het verleden een nieuwe toekomst geeft. Mooi! Maar die sporen lopen dwars door bossen en natuurgebieden, en de natuur heeft grote delen ervan alweer terug ingenomen. Op sommige plaatsen groeien er letterlijk bomen tussen de sporen, op andere plaatsen voelt de gladde slang zich in zijn nopjes! Moet de natuur opnieuw wijken? Neen, er werden oplossingen voor bedacht, maar heeft iemand ooit aan de natuur gevraagd wat zij van al die ingrepen vindt?

Wil je liever iets spannenders dan rechtdoor fietsen tussen bos en heide? Dan kan je binnenkort in Riemst terecht voor ‘Fietsen onder de grond’. De originele plannen veroorzaakten teveel verstoring voor beschermde vleermuizen, dus de provincie bedenkt nu een nieuwe, minder ingrijpende route. We volgen dit uiteraard verder op en hopen dat de vleermuizen ook écht onverstoord hun ding kunnen blijven doen.

Moet de mens overal waardevolle habitats opeisen voor eigen plezier? Moeten de dieren in die waardevolle habitats dan maar verhuizen of zich aanpassen? Hier bij de Limburgse Milieukoepel vzw vinden we alvast van niet. Toerisme moet kunnen, maar steeds met respect voor natuur en omgeving!

“Die doet niks”

Honden moeten vrij kunnen bewegen in de buitenlucht, maar loslopende honden kunnen gevaarlijk zijn voor wilde dieren, omdat reekalfjes bijvoorbeeld het onderscheid niet maken tussen speelse honden en wilde roofdieren. Dit kan leiden tot tragische ongelukken waarbij wilde dieren of de honden zelf gewond raken.

Daarom is het belangrijk om honden steeds aan de lijn te houden, behalve in daarvoor bestemde losloopzones. Zelfs als jij als baasje weet dat jouw hond “niks doet”.

Versnipperde natuur in Vlaanderen

Grote en robuuste natuurgebieden kunnen in zones opgedeeld worden. Mensen en huisdieren kunnen hun ding doen in de toegankelijke zone, de natuur kan ongestoord haar gang gaan in de beschermde zone.

Hinderlijke activiteiten moeten kunnen, ver genoeg van bewoning en van natuur. Helaas zijn Vlaamse natuurgebieden eerder klein, en werkt deze zonering niet goed.

In onze versnipperde regio zit alles op elkaar gepropt. Daarom is het onvermijdelijk dat er hinder ontstaat, en moet er altijd bekeken worden hoe die zoveel mogelijk beperkt kan worden.

Tot slot moeten we als mens vooral beseffen dat onze leefwereld niet zomaar deel uitmaakt van de natuur, maar dat de natuur juist onze leefwereld is.

Respect en verantwoordelijkheid jegens onze omgeving zijn daarom essentieel om een duurzame harmonie tussen mens en natuur te bereiken. Het is aan ons, mensen, om bewust te handelen, niet alleen voor ons eigen welzijn, maar ook voor de toekomstige generaties en de biodiversiteit van onze planeet.

#ruimtelijkeordening